İki zıt, bir yerde bulunmaz!..

Muhterem Kardeşim Hâfız Ahmet Efendi,

Ulu Mevlâ razı olduğu iyilikleri üzerimizden eksik etmesin. Sıhhat ve âfiyette daim eylesin. İnşaAllah kemâl-i âfiyet üzeresiniz. Hamd olsun bizler de iyiyiz. Þuhût, tefekkür, râbıta üzerine olabildiğimiz nispette iyi olabiliyoruz.

Ma’lûm-u âliniz, ümmetin fesâda gittiği bir devirde bulunuyoruz. Her zamankinden daha dikkatli olmamız gerekiyor. Küçük hatalardan dahi dikkatle korunmaya özen göstereceğiz. Küçük ihmâller, beşerî hayatta büyük zararlara vesile olmuştur.

Emrolunduğumuz gibi doğru yürüyeceğiz. Emin adımlarla râbıta-yı tevhîtin, ahlâk-ı Muhammediyenin çizgisi üzerinden Allah ve Resulü’nün rızası üzerine sa’y etmek başlıca emelimizdir.

Bu günler zuhûr eden sohbetler, bu tarz üzerine tecellî etmekte. İhvânla sohbet ederken güzel ahlâk güzel ahlâk diye telkînler, sohbet, muhabbetler cereyan etmekte...

Ve yine düşünüyorum: Zikrullah tecellî etmezse, haset, inat, kin ve öfke, nefsânî duygular gönül evinden silinip atılmazsa, güzel ahlâka mâni nedenler terk edilmezse, güzel ahlâk nasıl tecellî eder? İki zıddın bir yerde cem olması mümkün mü? Misâl: Bu iki zıddın arasında ömürlerini bitirenler, feryâd ede ede son nefeslerini verdiler.

Mevlâya sonsuz hamd ü senâ! İhvânımızın, tevhîdin nûruyla, Kur’an-ı Kerim’in rehberliğinde, mürşitlerimizin telkînleriyle taklit, istidlâlden tahkîke ulaşacakları bir gerçektir.

İhvânımızın hâlde tevhît etmenin, bilmenin, olmanın duyguları içerisinde fehmeden Fehmiler gibi seyr ü sülûkunda azim, sadâkatle sâhil-i ehâdiyete, velâyet ve nübüvvetin zevkine erecekleri, mâvera-yı akl içinde sohbet edecekleri âşikâr bir gerçektir.

Nispetsiz fenâfillâha uğramış, kendisine Hakk’ı diyet etmiş, sevgiye, muhabbete Muhammedî ahlâk ile mazhar düşmüş, sözü murakabeli, nazarında ferâset, kelâmlar hikmetli, âyet ve hadîsin mânâ-yı mefhûmunda ehl-i tahlil, sözü-sohbeti senetli, zâhiri halk ile bâtını kesâfetten letâfete mazhar düşmüş, ilâhi aşk merdivenine mürşidinin tarif ve telkîni üzerine tırmanmış bu cân kardeşlerimiz, mânâ erleri, naz ve niyâzın bendeleri ne kadar müteşekkir olsalar az değil mi!?.

Mürşitlerimiz bize urûç ve nüzûlü gösterdiler, telkîn ile yaşattılar. Vâris-i Nebi, Nâib-i Hak anlamı içerisinde duygulandırdılar, hissedâr ettiler. Nefhedip, ruhundan ruh verdiler. Ezel ve ebedin kapısını araladılar. Harfsiz, kelâmsız devr-i âlem tecellîsine mazhar kıldılar.

... Ve sultan bir ifadesinde: "Dikkat edin! Dikkat edin! Suretim, şeklim, bu kemik-kan torbası sizi aldatmasın. Benim Fehmim, beni fenâfillâha uğrattı, ayniyete getirdi. Öyle bir hâl oldum ki ifade edecek kelâm bulamadım. Anlayın beni, ne olur dinleyin beni! Kelâmı Hak’tan duyun. Tevhîdi mutlaktan alın. Mürşitten ibâ edenler, Hak’tan da oldu cüdâ."

Ey cân tahtımın sultanı!

Þimdi bizde biz olmuşsun

Gönüllerde taht kurmuşsun

Dostunla hemdem olmuşsun

Cân u cânânım merhaba!

İkinci merhabayı da zât-ı âlinize söylemek duygusuyla bu mektubumu yazıyorum.

Efendisine muhatap olmuş, haremine girmiş, sırrına kadem basmış, efendisine ayniyet olmuş, aynı duygu, aynı düşünce, hüve hüve...

İşte bu kardeşime cân u gönülden merhaba!

Bilcümle ihvâna selâm, dualarla Cenâb-ı Hak'tan kemâl-i âfiyetler dilerim.

23. 04. 1982