Ehli tevhît olan canlar, canda cânânı bulanlar. Selâm olsun onlara!..

Ehl-i tevhît olan insanlar, Allah yolunda görevlidirler. Hepiniz görevlisiniz. Göreviniz, sel önünden kütük kapabilme. "ve cahidu fillahi Hakka cihadi” Herkes cihatla, mücadeleyle mükelleftir. Herkes cihat edecek, harp edecek. Neme lâzım kelimesi müslümana yakışmaz. Görüyorsunuz ki dağdan bir sel geliyor. Önüne durursan seni de alıp götürecek. O selden bir şeyler kapabilirsen...  İnsanlar öyle bir âleme gelmişlerdir ki, çok acıklı bir olay. Birdenbire olmuyor bu. Damarına, gönlüne ruhuna enjekte ettikleri melânet, düşünen kafayı bozmuş. Îmânını kaybetmiş, ahlâkını kaybetmiş, davasının şuurunu kaybetmiş.

Peygamber Efendimize (asv) soruyorlar: İnsan kimdir? İnsan, düşünen, tefekkür eden, Hakk’ı bâtılı seçen, Hak yolda gidendir. İnsan, elinden, dilinden, azalarından zarar gelmeyendir. Öyle bir haldeyiz ki müslüman demek için şâhit lâzım. Hz. Muhammed’in ümmetisin ha! Yapma yahu... Hz. Muhammed’in ümmetinde nişaneler var: Hüsnü’l-hulûk, güzel ahlâk var. Müslüman bir memlekette yaşadığımıza şahit, yalnız minarelerin görüntüsü kalmıştır. Maalesef, maalesef!...

Peygamber gelse Karşıyaka’ya “Benim ümmetlerim yanıma gelsin.”dese kim gidecek? Cenazenin başında devir yapıp, hatim satıp, para alan imam da mı gidecek? Zekatını vermeyen zengin, inim inim inleyen komşusunun iniltisini duymayan zengin mi gidecek? Fakr u zaruret hâlinde şeriatın ahkâmını, ahlâkını, erkânını, her şeyisini kaybeden fakir mi gidecek? 

Ben bir zamanlar “Ah peygamber zamanında olsaydık!” diye feryat ederken, camide vaazımda diyorum ki: “Peygamber yok da müslüman geçiniyoruz!” Evet! Gel ya ResûlAllah, al ümmetini! Kim evine sokacak? Ev feryat eder:

-Girme bana ya ResûlAllah! Bende haram vardır.

Ekmek dile gelecek:

-Ben yenmem! diyecek.

Bu ortamda cennet gibi vatanda kriz geçirmekteyiz. Cennet vatan. Madenleriyle cennet, denizleriyle cennet, bağıyla, bahçesiyle ürünleriyle dört mevsimin yaşandığı cennet! Hani bereket, nerde fazilet?

Buradan çıkıp giderken bir avuç toprak al “Konuş bana!”de.

Diyecek ki:

-Ben şehid i şühedânın kanıyla, tekbirle tahmidle yıkanmışım. Benim üzerimde abdestsiz geziyorsunuz. Benim üzerimde Cenâbet geziyorsunuz, rezil geziyorsunuz.

Toprak suratımıza tükürür.

Hepimiz görevliyiz. Bir sel önünde yuvarlanmış gidiyor insan. Cehennemin ta esfel-i sâfilinine doğru yuvarlanıp giderken kolundan tut, birisini yakala. Gel tevbe istiğfar edelim, gel tevhîde gidelim. Gel Allah diyelim. İslâm’dan uzak olmanın cezasını çekmekteyiz. Tevhîtten uzak olmanın cezasını çekmekteyiz.

Peygamber Efendimize(asv) soruyorlar:

-Sevdiklerini tanıt  bize?

Buyuruyor ki:

-Sevdiklerimin elinden, dilinden, azalarından kimseye zarar gelmez.

Elinden, dilinden zarar gelmeyen bir kişi yakala getir bana. Kur’an gibi öpüp başıma koyacağım. Nerde o kişi!.. Eli çalmaz, dövmez, itmez, gayr-ı meşru hareket yapmaz. Dili yalan demez, haram yemez, dedikodu yapmaz. Tertemiz. Vücudundan zarar gelmez.

Peygamber Efendimiz(asv) buyuruyor ki:

-Amcanın oğlu, babanın oğlu, baban, baktın ki tehlikeye gidiyor. Elinle müdahale edeceksin. Tutacaksın yakasından, “cehenneme gidiyorsun, felakete gidiyorsun.”diye uyaracaksın.

 İmân  gidiyor, ahlâk gidiyor, namus gidiyor, bizim adam susuyor. Hay Allah yahu! Ahlâk gider, namus gider, adam susar. İffet gidiyor, duygu düşünce gidiyor, imhâ ediliyor, bu milletin damarına, ruhuna, canına enjekte edilen zehir, onu mahv u perişan etmiş.

Artık gençliğin, insanların uyanması gerekiyor:

“Ben kimim? Benim görevim ne? Güneş benim için doğar. Bahar, yaz, sonbahar, kış, mevsimler benim için gelir. Sebze, meyveler benim için. Beni yaratan, yiyip içip de gezeyim diye mi yaratmış?”

Bizim görevimiz, ödevlerimiz vardır. 7-8 yaşındaki çocuğu tutuyorsun kolundan, kulağından, gel bakalım  ödevin ne? Yaptın mı ödevini? Sınıfta kalacaksın!

Senin yaşın 25, 30, 40... Sen ödevini yaptın mı? İnsanlığa karşı olan ödevini, komşuya karşı olan ödevini, Allah ve Resûlü’ne karşı olan ödevlerini yaptın mı?