Ä°lk Emir: Oku!
Yarattığın bütün nimetler bizim için
Bu kadar çeşitli lezzetler de bizim için
Çok şükürler olsun, bizler de senin için
Ya Rab, kul olabilmek için tut elimiz!..
Allah’tan inzal ve ikram olunan ilk âyet: “Yaratan Rabbinin adıyla oku! O, insanı pıhtılaÅŸmış kandan (alaktan) yarattı.”
Bir katreden meydana getirilen, bu kadar kutsî ve ulvî şerefe nâil olan (ulaşan) insana ilk emir: Oku! Rabbinin ismiyle oku. Rab, terbiye edici demektir. Seni terbiye eden, yaratan, yaşatan, rızkını veren Rabbinin ismiyle oku.
O zaman, Kur’an nâzil olmamış (inmemiÅŸ). Kâinat kitabını oku! Hikmetleri oku. Nizam-ı âlemi (kâinatın düzenini) oku.
Ulu Yaratanım bu düzeni, bu âlemi öyle güzel kurmuş ki hiçbir değişime ihtiyaç görülmez.
Rüzgâr estiÄŸi zaman, bunu ayarlayıcı bir maddî güç var mı? Tabiî ki yok! Ä°lâhî güç, daha kuvvetli esse, evleri, apartmanları yerinden oynatır, kibrit kutusu gibi savurur. Aman Allah’ım ne kuvvet!...
“Rahmetinin önünde, müjdeci olarak rüzgârları gönderen Allah'tır. Rüzgârlar, yaÄŸmur yüklü bulutları taşıdığında, onu ölü bir memlekete gönderir, su indirir ve onunla her türlü ürünü yetiÅŸtiririz. Ölüleri de bunun gibi diriltip çıkarırız; belki bundan ibret alırsınız.” Gökyüzünde rüzgâr vasıtasıyla bulutları sevk ediyor, istediÄŸi beldeyi suluyor, rahmetler yaÄŸdırıyor. O bulutların ağırlığını ölçmek mümkün deÄŸil. Yüz binlerce ton su taşıyorlar. Bize hizmet için.
O İlâhî rahmet yeryüzünü sularken, bir nizam içerisinde mahsullerin yapraklarını dahi incitmiyor.
Bir zamanlar bir arkadaşımla, gece, yatsılardan sonra bir sokaktan gidiyorduk. Kadının birisi beşinci kattan kova ile su attı. Arkadaşıma su vurdu, bana suyun azı değdi. Arkadaşım ellerinin üzerine düştü, ben ise sarsıldım.
O anda düşündüm: Ya Rabbi! BeÅŸ bin metre yükseklikten -aÅŸağı yukarı, daha eksik, daha fazla olabilir- inen ilâhî rahmet, hiçbir zarar yapmıyor. Ya birden o su bırakılsaydı… Düşün dünyanın hâlini ne olur! Ä°lâhî nizam, onu en güzel ÅŸekilde toprağımıza indirir, mahsulü- müzü, bayırımızı, kırlarımızı sular. Erozyon yapmadan, toprağı tahriÅŸ etmeden, insanlara zarar vermeden… Ä°nsanlığa hizmet bu!
Vahşi hayvanata öyle bir duygu, düşünce vermiş ki dağlarda, ormanlarda yaşarlar. Ya şehre yürüseler!.. Hayat hakkı kalır mı bize?
Güçlü kuvvetli atlarımız, öküzlerimiz insanlığa hizmete koyulmuş, gece gündüz çalışırlar, İlâhî terbiye bu!
Þu muazzam denizlerimiz… Aman Allah’ım! Dalgalar yükseliyor, sahilden onları seyrettiÄŸimiz zaman korkuyoruz. Bir anda ÅŸehirleri istilâ edebilecek güçleri var. Bunları ayarlayıp bir intizam içerisinde devamını saÄŸlayan var.
“Geceyi ve gündüzü, güneÅŸi ve ayı yaratan O'dur. Her biri bir yörüngede yürür.” Gerek güneÅŸimiz, gerekse ayımız, yıldızlarımız bir yörüngede hizmet eder, devreder. Bu ne ilâhî güç, ne kuvvet, ne büyük azamet!..
Geçen sene kızım, mandalina alırken, bizi tanıyan bir dostumuz -mandalina satıyormuÅŸ- bir dal mandalin vermiÅŸ ona. “Bunu Hacı Baba’ya götür!” diye. Ä°ncecik, küçücük bir dal. Har tarafı mandalin dolu. Elime aldım, hayretlerde kaldım!
Yüce Mevlâm! Bir incecik dala bu kadar meyveler vermişsin. Ben üç kilo diyeyim, sen beş kilo de. Dalda görünen yer yok. Her tarafından fışkırmış.
Hangi aÄŸaca baksan, hangi meyveye baksan öyle!.. Ä°nsanlığa hizmet için kurulan bu düzene bakarak, Sâni-i Âzam olan Ulu Mevlâ’nın azametinden, (büyüklü- ğünden) hikmetlerinden titrememek, hayretlere düşmemek mümkün mü?
Ve yine… Bayburt’tayız. Çoruh nehrinin üzerinde bir köye gittik. Bayburtlu Hafız Halil’in köyü. Hafız Halil ile beraberdik. “Haydi gezelim!” dediler. Köyün yakınında bir tarlaya getirdiler. Hocanın kardeÅŸi muhtarın tarlası. Çoruh’tan bir su baÄŸlamışlar. Ve orada kabak yapmışlar. Bir kabağın yanına gittim, kaldıramadım yerinden.
-Ne yapıyorsun, dediler. O kabak, tam 40 kilo.
Aynı zamanda bir kabak daha var, o da 25 kilo civarında. Bir tane daha var. O da 13-14 kilo. Bu kabaklar, aynı asmanın üzerindeydi. Muhtar, onları tartarak bize kilolarını bildirdi. Aklım, şuurum durdu, şaşırdım. Gerçi tarlanın bütün mahsulü öyleydi. Canım Allah be!.. Er rızku alallah!
Güneş doğar, rahmet yağar, bahar gelir, çiçekler açar. Sayısız nimetler, mahsuller, tatları, lezzetleriyle insanlığa hizmet etmekte.
Ulu Yaratanım!
Rahimsin, Kerîmsin, Allahsın!.. Büyüklüğünün karşısında âciziz, âciziz, idrakinden âciziz. Bize hamd edecek, şükredecek, sizi her zerreden şuhud ve zevk edecek idrak ver, kabiliyet ver. Allah diyecek, sadâkat ve samimiyetle sana inanacak iman ver, ihlâs ver. Tesbih, tahmid edecek dil ver bize Ulu Mevlâm, anlayış ver.
Oku can dostum, oku! KardeÅŸim oku! DerviÅŸim oku! Þuur ve tefekkürünle oku! Bu kâinatın inceliklerini, bu nizâm-ı âlemi, bu güzel düzeni, Huda’nın hikmetlerini, sonsuz nimetlerini akl-ı selim ile tefekkürle oku. Yalnız kâğıttaki yeterli deÄŸil. Kâinat kitabını oku. Neye baksan, seninle konuÅŸuyor, sana bir ÅŸeyler söylüyor. Yaratandan haber veriyor. Eserden müessire doÄŸru bir yol, bir pencere açılıyor.
Akl-ı selimle tefekkürle hikmet gözüyle baktığın zaman her ÅŸey seninle muhatap olup Hakk’ın birliÄŸini ilân edecek, izhâr edecek.
Allah dervişanımıza, can dostlarımıza bu istidadı, bu kabiliyeti ihsan eylesin. Amin!
Ulu Sultan!
Þu insanoÄŸlunu ne kadar güzel yaratmışsın. Kendinle süslemiÅŸsin. Sıfatınla giydirmiÅŸsin. Ä°nsanı kendine muhatap seçmiÅŸsin. “Bütün kâinatı insan için, insanı kendim için yarattım.” diye buyuruyorsun.
Ey şükrünü bilen, Rabbisine kulluk eden, kadere rıza, emre itaat edenler.
Þuhud ve tefekkür üzerine olan, yaratılış gayesini bilen, kadere rıza, emre itaat ile Hak yolda yürüyen, Kur’an-ı Kerîm’in ikiz kardeÅŸi dostlar!
Allah’ın Resûlü’ne kardeÅŸ seçilen, emre itaat, telkine sadâkatle ihdinas sıratel müstakimden giden dostlar.
Kur’an-ı Kerîm’e muhatap seçilen, al denileni alıp at denileni atan, emrolunduÄŸu gibi dosdoÄŸru yürüyen kardeÅŸler.
Ender fenâdan geçip Hakk’ı diyet eden, kesret-vahdet tevhid eden, halkın yüzünden Hakk’ı seven, bu ilâhî kuvvetin içerisinde mânevî mesuliyetini idrak eden canlar.
Velâyette velilerle nübüvvette nebilerle haÅŸrolan, Kavseyn’de Hak dostlarla sohbet eden zat-ı muhteremler!
Bu ilâhî nizamla, sayısız nimetler ihsân olunurken, insanoğluna bu sonsuz hizmetler olurken, şu insan kulluk görevini, hamd etmesini, şükretmesini bilecek. Rabbisine tenezzül tevâzu ile dua edip şükrünü edâ etmesini bilecek.
Daima şuhud, tefekkür üzere olabilmesi için, Rab- bisine dua ve niyâz edecek. Günden güne aşkı, iştiyakı, zevk u safası artacak. İki günü aynı olmayacak. Olursa zararda olur.
Ulu Yaratanım! Bu sonsuz lütuf ve kereminin karşısında, ikram ve ihsanının karşısında bize lâyık kul olmayı nasip et. Nasıl müteşekkir olacağımızı, nasıl dua ve niyâz edeceğimizi, nasıl şükür ve hamd edeceğimizi bize ikram ve ihsan et.
Ne kadar şükretsek, hamd etsek, kulluk etsek, yeterli olması mümkün değildir. Âciziz, âciziz, yolundayız, Hak Resûlün izindeyiz. Dua ve niyâzımız: Lâyık kul olmayı nasip et bize.
Allah bütün ihvanımıza, dostlarımıza idrak, kabiliyet, istidat ihsan eylesin. Amin! Amin! Velhamdu lillahi Rabbi’l-Âlemin.
14. 05. 2002