12.76. Bunun üzerine Yusuf, kardeþinin yükünden önce onlarýn yüklerini (aramaya) baþladý. Sonra da onu, kardeþinin yükünden çýkarttý. Ýþte biz Yusufa böyle bir tedbir öðrettik, yoksa kralýn kanununa göre kardeþini tutamayacaktý. Ancak Allah'ýn dilemesi hariç. Biz kimi dilersek onu derecelerle yükseltiriz. Zira her ilim sahibinin üstünde daha iyi bilen birisi vardýr.
12.77. (Kardeþleri) dediler ki: ”Eðer o çaldýysa, daha önce onun bir kardeþi de çalmýþtý.” Yusuf bunu içinde sakladý, onlara açmadý. (Kendi kendine) dedi ki: Siz daha kötü durumdasýnýz! Allah, sizin anlattýðýnýzý çok iyi bilir.
12.78. Dediler ki: Ey aziz! Gerçekten onun çok yaþlý bir babasý var. Onun yerine bizim birimizi alýkoy. Zira biz seni, iyilik edenlerden görüyoruz.
12.79. Dedi ki: Eþyamýzý yanýnda bulduðumuz kimseden baþkasýný yakalamaktan Allah'a sýðýnýrýz, o takdirde biz gerçekten zalimler oluruz!
12.80. Ondan ümitlerini kesince, (meseleyi) gizli görüþmek üzere ayrýlýp (bir kenara) çekildiler. Büyükleri dedi ki: ”Babanýzýn sizden Allah adýna söz aldýðýný, daha önce de Yusuf hakkýnda iþlediðiniz kusuru bilmiyor musunuz? Babam bana izin verinceye veya benim için Allah hükmedinceye kadar bu yerden asla ayrýlmayacaðým. O hükmedenlerin en hayýrlýsýdýr.
12.81. Babanýza dönün ve deyin ki: ”Ey babamýz! Þüphesiz oðlun hýrsýzlýk etti. Biz, bildiðimizden baþkasýna þahitlik etmedik. Biz gaybýn bekçileri deðiliz.
12.82. (Ýstersen) içinde bulunduðumuz þehire (Mýsýr halkýna) ve aralarýnda geldiðimiz kafileye de sor. Biz gerçekten doðru söylüyoruz.”
12.83. (Babalarý) dedi ki: ”Hayýr, nefisleriniz sizi (böyle) bir iþe sürükledi. (Bana düþen) artýk, güzel bir sabýrdýr. Umulur ki, Allah onlarýn hepsini bana getirir. Çünkü O çok iyi bilendir, hikmet sahibidir.”
12.84. Onlardan yüz çevirdi, ”Ah Yusuf'um ah!” diye sýzlandý ve kederini içine gömmesi yüzünden gözlerine boz geldi.
12.85. (Oðullarý:) ”Allah'a andolsun ki sen hâla Yusuf'u anýyorsun. Sonunda ya hasta olacaksýn ya da büsbütün helâk olacaksýn!” dediler.
12.86. (Ya'kub:) Ben sadece gam ve kederimi Allah'a arzediyorum. Ve ben sizin bilemiyeceðiniz þeyleri Allah tarafýndan (vahiy ile) biliyorum, dedi.
12.87. Ey oðullarým! Gidin de Yusuf'u ve kardeþini iyice araþtýrýn, Allah'ýn rahmetinden ümit kesmeyin. Çünkü kâfirler topluluðundan baþkasý Allah'ýn rahmetinden ümit kesmez.
12.88. Yusuf'un yanýna girdiklerinde dediler ki: Ey aziz! Bizi ve ailemizi kýtlýk bastý ve biz deðersiz bir sermaye ile geldik. Hakkýmýzý tam ölçerek ver. Ayrýca bize baðýþta da bulun. Þüphesiz Allah sadaka verenleri mükâfatlandýrýr.
12.89. Yusuf dedi ki: Siz, cahilliðiniz yüzünden Yusuf ve kardeþine yaptýklarýnýzý biliyor musunuz?
12.90. Yoksa sen, gerçekten Yusuf musun? dediler. O da: (Evet) ben Yusufum, bu da kardeþim. (Birbirimize kavuþmayý) Allah bize lütfetti. Çünkü kim (Allah'tan) korkar ve sabrederse, þüphesiz Allah güzel davrananlarýn mükâfatýný zayi etmez, dedi.
12.91. (Kardeþleri) dediler ki: Allah'a andolsun, hakikaten Allah seni bize üstün kýlmýþ. Gerçekten biz hataya düþmüþüz.
12.92. (Yusuf) dedi ki: ”Bugün sizi kýnamak yok, Allah sizi affetsin! O, merhametlilerin en merhametlisidir.”
12.93. ”Þu benim gömleðimi götürün de onu babamýn yüzüne koyun, (gözleri) görecek duruma gelir. Ve bütün ailenizi bana getirin.”
12.94. Kafile (Mýsýr'dan) ayrýlýnca, babalarý (yanýndakilere): Eðer bana bunamýþ demezseniz inanýn ben Yusuf'un kokusunu alýyorum! dedi.
12.95. (Onlar da:) Vallahi sen hâla eski þaþkýnlýðýndasýn, dediler.
12.96. Müjdeci gelince, gömleði onun yüzüne koyar koymaz (Ya'kub) görür oldu. Ben size: ”Allah tarafýndan (vahiy ile) sizin bilemeyeceðiniz þeyleri bilirim” demedim mi! dedi.
12.97. (Oðullarý) dediler ki: Ey babamýz! (Allah'tan) bizim günahlarýmýzýn affýný dile! Çünkü biz gerçekten günahkârlar idik.
12.98. (Ya'kub:) Sizin için Rabbimden af dileyeceðim. Çünkü O çok baðýþlayan, pek esirgeyendir, dedi.
12.99. (Hep beraber Mýsýr'a gidip) Yusufun yanýna girdikleri zaman, ana-babasýný kucakladý, ”Güven içinde Allah'ýn iradesiyle Mýsýr'a girin!” dedi.
12.100. Ana ve babasýný tahtýnýn üstüne çýkartýp oturttu ve hepsi onun için (ona kavuþtuklarý için) secdeye kapandýlar. (Yusuf) dedi ki: ”Ey babacýðým! Ýþte bu, daha önce (gördüðüm) rüyanýn yorumudur. Rabbim onu gerçekleþtirdi. Doðrusu Rabbim bana (çok þey) lütfetti. Çünkü beni zindandan çýkardý ve þeytan benimle kardeþlerimin arasýný bozduktan sonra sizi çölden getirdi. Þüphesiz ki Rabbim dilediðine lütfedicidir. Kuþkusuz O çok iyi bilendir, hikmet sahibidir.”
19.49. Nihayet Ýbrahim onlardan ve Allah'tan baþka taptýklarý þeylerden uzaklaþýp bir tarafa çekildiði zaman biz ona Ýshak ve Yâ'kub'u baðýþladýk ve her birini peygamber yaptýk.